Olmaz dediğin her şey oluyor. Asla yapmam dediğim şeyi , gün geliyor kendini “asla yapmam” dediğin şeyi yaparken buluyorsun. Vazgeçemem diyorsun , vazgeçtiğinde “nasıl bu kadar ağlamışım” diyorsun. Unutamam diyorsun , hatırlamadığını fark ediyorsun. Nefes alıyorsun. Bazen nefes almayı unutuyorsun , ben neden nefesimi tutuyorum diyorsun ? Sahi neden nefesini tutuyorsun ?
Birikmişliğin çok mu doldu ? Boğazına kadar falan geldi nefes alamıyorsun sanırım. Ama bu beyinde biten bir şey. Derin bir nefes al şimdi , ama şöyle diyaframdan olsun. Gözlerini kapat demeyi çok isterdim lakin yazdıklarımı okumadan geçmeni istemem.
Ben çoğunlukla nefes almayı unutuyorum. Sanırım bu o an düşündüğüm , aklımda geçenlerle alakalı bir durum. Kendimce aksiyon yaşıyorum.
Bir çoğumuz yukarı da yazdıklarımı yaşıyoruz. Yaşamışızdır , yaşıyacağızdır. Bazen insan yaşadığı her şeyi anlatamıyor. Kendiyle senaryo kuruyor öyleyken , böyle oldu diyor. O arada nefes kontrolünü unutuyor. İnsan bu , yaşadıklarıyla imtihan oluyor. İmtihan olarak geçiyor ya da geçemiyor. Geçiyor muyuz acaba ?
Herkesin yaşanmışlıkları vardır. Gülünçleri , hüzünleri vardır. Şimdi gülüyorsa , iki dakika sonrasında mutsuz olabiliyor. Her şeye rağmen yaşıyoruz. Çok üzülsekte , uzak diyarlara gitmek istesekte yaşıyoruz.
Zorundaymışız gibi.
Sanırım zorundayız.
Geçmiş dün ne kadar karanlıksa , gelecek yarınlar o kadar aydınlık ve aydınlık yarınlar olsun istiyorsak geçmişi düşünmemeliyiz. Düşünürsek imtihan katlanır , katlanır yumak bir ip olur. O ipi ise çözmeye uğraştığımızda , ömrümüzden gün ve gün azalır. Zaman akar , tutamaz kaybolursun. Sonra başını iki ellerinin arasına alsan da fayda etmez. Akrep ile yelkovanı değiştirsen de fayda vermez. Ne bir şey eder , ne bir şey verir.
Hayatımız da ki değersizlikte böyledir.
Verdiğini görmez , verdiğin karşında ki kişi için bir şey etmez. Fakat sen ömür vermişsindir.
Burası böyle , burası dünya. Burda hayat böyle sen öylesin , sen güzelsin , senin kalbin çok güzel ama senin kadar güzel olmayanlarda var.
Ama olmaz dediğin her şey oluyor. Asla yapmam dediğim şeyi , gün geliyor kendini “asla yapmam” dediğin şeyi yaparken buluyorsun. Vazgeçemem diyorsun , vazgeçtiğinde “nasıl bu kadar ağlamışım” diyorsun. Unutamam diyorsun , hatırlamadığını fark ediyorsun.
YA DA EDİYORUZ…
